Terug thuis

Gisterenavond, net voor ons vertrek, heb ik telefonisch contact gehad met het hoofd van de Fondation en de goedkeuring gekregen om de wagen als dan nog naar de veiling te brengen ten voordele van de woonvoorziening voor jongen met een mentale beperking te Kololi, Second Home. Hiermee zijn we superblij en kunnen de Challenge met een goed gevoel afronden! Na een vlucht van 6uur zijn we deze ochtend aangekomen in Brussel. Papous en Bo stonden ons daar op te wachten. De verwelkoming was warmer dan de temperatuur buiten. Zelfs de vochtigheidsgraad zit ons niet mee! Bah, wat een weertje. Eenmaal thuis stonden Oma en Storm ons op te wachten en na een telefoontje naar de Bomma, was het plaatje rond. Nu even op adem komen, even uitrusten, bijpraten, opvolging van post en mails, schoolwerk..... dagelijkse sleur! Hoe dan ook konden we terug zien op een geslaagde Challenge. We hebben weer een perfecte combinatie gevonden tussen avontuur en het goede doel. Maar dit kon alleen maar doorgaan door de steun van vele onder jullie. Waarvoor nogmaals een dikke merci!! Toch denken we dat dit de laatste editie voor ons is geweest. We gaan ons zeker verder nog inspannen voor het goede doel, en avontuurlijk reizen, maar dan liever volledig op eigen houtje in een kleinere groep. Na een tweede Challenge hebben we veel geleerd en beseffen we dat iedereen met een beetje lef en avontuur op eigen benen kan staan en zich kan inzetten voor het goede doel. Foto's volgen nog. Eerst even wachten tot onze 'fotografen' hun werk hebben gedaan op het net.

Donatie spullen en materiaal

Vandaag hebben we de meest dankbare dag achter de rug. We zijn naar ons huidig project geweest, woonvoorziening voor jongeren met een beperking en hebben daar ons kamp- en kookmateriaal afgegeven. Ook de t-shirts van Pannabanana waren zeker in dank aanvaard. Al het personeel van de voorziening dragen nu een uniform van Panna-Banana van de SNOR te Duffel. Zelf hadden we kleren en speelgoed van onze kinderen meegenomen. Gek om een Afrikaans meisje te zien in de kleren van je dochter. Verder zijn we naar een ziekenhuis-opvangcentrum gereden dat we twee jaar geleden ook hadden bezocht. Daar hebben we onze tafel, stoelen en koelbox afgegeven. Ook de top-box met watertank hebben we aan het centrum gegeven. Deze wordt op hun ziekenwagen gezet zodat ze bij aankomst ook wat water bij zich hebben. Het was een heel dankbaar en blij weerzien. Dit is een project dat de Antwerpen Banjul niet meer op hun lijst wil zetten, maar dit is onbegrijpbaar. Het wordt gerund door een lokale vrouw die 24u op 24u gratis werkt als verpleegster-verloskundige. We hebben vandaag overwogen om de auto toch naar de veiling te brengen voor de opbrengst te schenken aan de woonvoorziening, maar de organisator wil dit niet. Hoe dan ook, alles komt hier wel goed terecht en we kunnen terug kijken op een actieve en avontuurlijke challenge, ten voordele van de mensen van Gambia!! En aan de andere kant zijn we ook blij dat het morgen de laatste dag is. Wat missen we het thuisfront na 5 weken! Greetz Jan en Tanja

Donatie van de wagen

Gisteren zijn we om 8u vertrokken voor een ritje van 200km. De bedoeling was om tegen de middag aan te komen in Arafat, het dorp aan de noordbank waar we de wagen gingen schenken. De wegen waren prima tot de laatste 40km, en de ferry ....daar stond een rij van meer dan 45 auto's en vrachtwagens. Weet dat er maar 8 stuks op een ferry kunnen. Na onderhandelen met de politie en de kapitein (giften in de vorm van sterren en strepen, hahaha)konden we de eerste ferry nemen. We moesten nog eerst een kade aanleggen, want de ferry stond te hoog van de kant om de wagens af de ferry te rijden. Na enige tijd hadden we het dorp gevonden.

Het feest heeft even moeten wachten, want we waren volgens onze normen 2 uur te laat, hier net op tijd. Na enige toespraken van de wijzen en ouderen mannen in het dorp, een rondleiding in het dorp op de berg, de aanbouw van de garage ... werden de sleutels overhandigd.

Voor even toch, want we moesten nadien met de wagen ook nog wel terug, hé. Na de ene lange toespraak, en de andere nog langere toespraak, kregen we wat vis en kip aangeboden. Eerder uit respect hebben we daar een stukje van gegeten, want onze maag en darmen kunnen na enkele weken Afrika toch nog niet alles verdragen. Toch smaakte het best lekker. Nadien terug met enkele andere teams via de noordbank terug naar Banjul. Ook aan de andere ferry was het weer drummen om toch nog de laatste te kunnen nemen. Eenmaal aangekomen, verfrissen, eten, wassen en slapen. Een vermoeiende dag met veel mixed-emotions. Het besluit: Volgens de lokalen kan je hier niet genoeg schenken. Na een volledig in orde wagen, willen ze nog meer. Hun dankbaarheid is gemeend, maar met enkele toespraken en vele dankwoorden aan Alla en God komen ze er snel van af. Het is misschien omdat deze trip voor ons wel erg lang duurde, en door de nieuwe motor in France wel erg duur werd, we gewoon wat meer hadden verwacht. Van 's morgens tot 's avonds worden we overal aangesproken. Steeds heel vriendelijk, maar ook steeds met dezelfde intentie...heb je geen cadeau voor mij?? Dit is niet meer het Gambia van 2 jaar geleden. Misschien dat de crisis onrechtstreeks tot hier voelbaar is, en dat ze meer aandringen. Eerst is eerst, vragen staat vrij, en nog meer vragen kan geen kwaad. Hoe dan ook willen we iedereen nog eens bedanken voor alles; de steun, de centen, de sponsoring, de pc-ondersteuning (broertje Filip!!), de opvang thuis...... Dikke mercie!! Foto's volgen! Greetz Jan en Tanja

Brandweer in uniform

Rijden we gisteren langs de brandweerkazerne van Kololi, en zitten daar enkele mensen te eten. Het schoot me plots te binnen dat ik nog een hele grote volle doos met brandweerkledij bij had. (merci, nonkel Swa) Wij even binnengesprongen. We werden daar heel vriendelijk onthaald en kregen een rondleiding in de kazerne. 2 brandweerwagens hadden ze, geschonken door de UK, maar verder niets. Het hoofd van de brandweer had een uniform, maar de rest moest zelfs blussen op "teensleffers" Op 2 min. stond heel de kazerne in een nieuw uniform. Om te laten zien hoe dankbaar ze zijn kregen we nog wat informatie over hun vrouwenvoetbalploeg. Al snel kwam de vraag of het mogelijk is om deze ook iets te schenken. Het houdt gewoon niet op. Dit is toch wel heel opmerkelijk tegenover vorige editie. Je geeft de mensen iets, en ze vragen meer. Na donatie van onze wagen, stapten we terug in en werden we aangesproken door een paar jongeren van het dorp die vroegen of we voor hun geen iPod hadden, of een gsm..... Dat ging er net over! Vandaag bezoeken we nog enkele andere projecten en sluiten we het geheel stilaan af. We stoppen nog links en rechts voor het schenken van onze tafeltje, stoelen, kookstel....... gewoon in de sloppenwijk. Daar is de dankbaarheid het meest oprecht!