Donatie van de wagen

Gisteren zijn we om 8u vertrokken voor een ritje van 200km. De bedoeling was om tegen de middag aan te komen in Arafat, het dorp aan de noordbank waar we de wagen gingen schenken. De wegen waren prima tot de laatste 40km, en de ferry ....daar stond een rij van meer dan 45 auto's en vrachtwagens. Weet dat er maar 8 stuks op een ferry kunnen. Na onderhandelen met de politie en de kapitein (giften in de vorm van sterren en strepen, hahaha)konden we de eerste ferry nemen. We moesten nog eerst een kade aanleggen, want de ferry stond te hoog van de kant om de wagens af de ferry te rijden. Na enige tijd hadden we het dorp gevonden.

Het feest heeft even moeten wachten, want we waren volgens onze normen 2 uur te laat, hier net op tijd. Na enige toespraken van de wijzen en ouderen mannen in het dorp, een rondleiding in het dorp op de berg, de aanbouw van de garage ... werden de sleutels overhandigd.

Voor even toch, want we moesten nadien met de wagen ook nog wel terug, hé. Na de ene lange toespraak, en de andere nog langere toespraak, kregen we wat vis en kip aangeboden. Eerder uit respect hebben we daar een stukje van gegeten, want onze maag en darmen kunnen na enkele weken Afrika toch nog niet alles verdragen. Toch smaakte het best lekker. Nadien terug met enkele andere teams via de noordbank terug naar Banjul. Ook aan de andere ferry was het weer drummen om toch nog de laatste te kunnen nemen. Eenmaal aangekomen, verfrissen, eten, wassen en slapen. Een vermoeiende dag met veel mixed-emotions. Het besluit: Volgens de lokalen kan je hier niet genoeg schenken. Na een volledig in orde wagen, willen ze nog meer. Hun dankbaarheid is gemeend, maar met enkele toespraken en vele dankwoorden aan Alla en God komen ze er snel van af. Het is misschien omdat deze trip voor ons wel erg lang duurde, en door de nieuwe motor in France wel erg duur werd, we gewoon wat meer hadden verwacht. Van 's morgens tot 's avonds worden we overal aangesproken. Steeds heel vriendelijk, maar ook steeds met dezelfde intentie...heb je geen cadeau voor mij?? Dit is niet meer het Gambia van 2 jaar geleden. Misschien dat de crisis onrechtstreeks tot hier voelbaar is, en dat ze meer aandringen. Eerst is eerst, vragen staat vrij, en nog meer vragen kan geen kwaad. Hoe dan ook willen we iedereen nog eens bedanken voor alles; de steun, de centen, de sponsoring, de pc-ondersteuning (broertje Filip!!), de opvang thuis...... Dikke mercie!! Foto's volgen! Greetz Jan en Tanja