Terug thuis

Gisterenavond, net voor ons vertrek, heb ik telefonisch contact gehad met het hoofd van de Fondation en de goedkeuring gekregen om de wagen als dan nog naar de veiling te brengen ten voordele van de woonvoorziening voor jongen met een mentale beperking te Kololi, Second Home. Hiermee zijn we superblij en kunnen de Challenge met een goed gevoel afronden! Na een vlucht van 6uur zijn we deze ochtend aangekomen in Brussel. Papous en Bo stonden ons daar op te wachten. De verwelkoming was warmer dan de temperatuur buiten. Zelfs de vochtigheidsgraad zit ons niet mee! Bah, wat een weertje. Eenmaal thuis stonden Oma en Storm ons op te wachten en na een telefoontje naar de Bomma, was het plaatje rond. Nu even op adem komen, even uitrusten, bijpraten, opvolging van post en mails, schoolwerk..... dagelijkse sleur! Hoe dan ook konden we terug zien op een geslaagde Challenge. We hebben weer een perfecte combinatie gevonden tussen avontuur en het goede doel. Maar dit kon alleen maar doorgaan door de steun van vele onder jullie. Waarvoor nogmaals een dikke merci!! Toch denken we dat dit de laatste editie voor ons is geweest. We gaan ons zeker verder nog inspannen voor het goede doel, en avontuurlijk reizen, maar dan liever volledig op eigen houtje in een kleinere groep. Na een tweede Challenge hebben we veel geleerd en beseffen we dat iedereen met een beetje lef en avontuur op eigen benen kan staan en zich kan inzetten voor het goede doel. Foto's volgen nog. Eerst even wachten tot onze 'fotografen' hun werk hebben gedaan op het net.

Donatie spullen en materiaal

Vandaag hebben we de meest dankbare dag achter de rug. We zijn naar ons huidig project geweest, woonvoorziening voor jongeren met een beperking en hebben daar ons kamp- en kookmateriaal afgegeven. Ook de t-shirts van Pannabanana waren zeker in dank aanvaard. Al het personeel van de voorziening dragen nu een uniform van Panna-Banana van de SNOR te Duffel. Zelf hadden we kleren en speelgoed van onze kinderen meegenomen. Gek om een Afrikaans meisje te zien in de kleren van je dochter. Verder zijn we naar een ziekenhuis-opvangcentrum gereden dat we twee jaar geleden ook hadden bezocht. Daar hebben we onze tafel, stoelen en koelbox afgegeven. Ook de top-box met watertank hebben we aan het centrum gegeven. Deze wordt op hun ziekenwagen gezet zodat ze bij aankomst ook wat water bij zich hebben. Het was een heel dankbaar en blij weerzien. Dit is een project dat de Antwerpen Banjul niet meer op hun lijst wil zetten, maar dit is onbegrijpbaar. Het wordt gerund door een lokale vrouw die 24u op 24u gratis werkt als verpleegster-verloskundige. We hebben vandaag overwogen om de auto toch naar de veiling te brengen voor de opbrengst te schenken aan de woonvoorziening, maar de organisator wil dit niet. Hoe dan ook, alles komt hier wel goed terecht en we kunnen terug kijken op een actieve en avontuurlijke challenge, ten voordele van de mensen van Gambia!! En aan de andere kant zijn we ook blij dat het morgen de laatste dag is. Wat missen we het thuisfront na 5 weken! Greetz Jan en Tanja

Donatie van de wagen

Gisteren zijn we om 8u vertrokken voor een ritje van 200km. De bedoeling was om tegen de middag aan te komen in Arafat, het dorp aan de noordbank waar we de wagen gingen schenken. De wegen waren prima tot de laatste 40km, en de ferry ....daar stond een rij van meer dan 45 auto's en vrachtwagens. Weet dat er maar 8 stuks op een ferry kunnen. Na onderhandelen met de politie en de kapitein (giften in de vorm van sterren en strepen, hahaha)konden we de eerste ferry nemen. We moesten nog eerst een kade aanleggen, want de ferry stond te hoog van de kant om de wagens af de ferry te rijden. Na enige tijd hadden we het dorp gevonden.

Het feest heeft even moeten wachten, want we waren volgens onze normen 2 uur te laat, hier net op tijd. Na enige toespraken van de wijzen en ouderen mannen in het dorp, een rondleiding in het dorp op de berg, de aanbouw van de garage ... werden de sleutels overhandigd.

Voor even toch, want we moesten nadien met de wagen ook nog wel terug, hé. Na de ene lange toespraak, en de andere nog langere toespraak, kregen we wat vis en kip aangeboden. Eerder uit respect hebben we daar een stukje van gegeten, want onze maag en darmen kunnen na enkele weken Afrika toch nog niet alles verdragen. Toch smaakte het best lekker. Nadien terug met enkele andere teams via de noordbank terug naar Banjul. Ook aan de andere ferry was het weer drummen om toch nog de laatste te kunnen nemen. Eenmaal aangekomen, verfrissen, eten, wassen en slapen. Een vermoeiende dag met veel mixed-emotions. Het besluit: Volgens de lokalen kan je hier niet genoeg schenken. Na een volledig in orde wagen, willen ze nog meer. Hun dankbaarheid is gemeend, maar met enkele toespraken en vele dankwoorden aan Alla en God komen ze er snel van af. Het is misschien omdat deze trip voor ons wel erg lang duurde, en door de nieuwe motor in France wel erg duur werd, we gewoon wat meer hadden verwacht. Van 's morgens tot 's avonds worden we overal aangesproken. Steeds heel vriendelijk, maar ook steeds met dezelfde intentie...heb je geen cadeau voor mij?? Dit is niet meer het Gambia van 2 jaar geleden. Misschien dat de crisis onrechtstreeks tot hier voelbaar is, en dat ze meer aandringen. Eerst is eerst, vragen staat vrij, en nog meer vragen kan geen kwaad. Hoe dan ook willen we iedereen nog eens bedanken voor alles; de steun, de centen, de sponsoring, de pc-ondersteuning (broertje Filip!!), de opvang thuis...... Dikke mercie!! Foto's volgen! Greetz Jan en Tanja

Brandweer in uniform

Rijden we gisteren langs de brandweerkazerne van Kololi, en zitten daar enkele mensen te eten. Het schoot me plots te binnen dat ik nog een hele grote volle doos met brandweerkledij bij had. (merci, nonkel Swa) Wij even binnengesprongen. We werden daar heel vriendelijk onthaald en kregen een rondleiding in de kazerne. 2 brandweerwagens hadden ze, geschonken door de UK, maar verder niets. Het hoofd van de brandweer had een uniform, maar de rest moest zelfs blussen op "teensleffers" Op 2 min. stond heel de kazerne in een nieuw uniform. Om te laten zien hoe dankbaar ze zijn kregen we nog wat informatie over hun vrouwenvoetbalploeg. Al snel kwam de vraag of het mogelijk is om deze ook iets te schenken. Het houdt gewoon niet op. Dit is toch wel heel opmerkelijk tegenover vorige editie. Je geeft de mensen iets, en ze vragen meer. Na donatie van onze wagen, stapten we terug in en werden we aangesproken door een paar jongeren van het dorp die vroegen of we voor hun geen iPod hadden, of een gsm..... Dat ging er net over! Vandaag bezoeken we nog enkele andere projecten en sluiten we het geheel stilaan af. We stoppen nog links en rechts voor het schenken van onze tafeltje, stoelen, kookstel....... gewoon in de sloppenwijk. Daar is de dankbaarheid het meest oprecht!

Aangekomen!!

Gisteren, 24 oktober 's avonds aangekomen in Banjul, hotel Lemon Creek. Bloedheet is het hier, en heel vochtig. Het grote onthaal met politieescorte bleef uit, dus reden we zelf maar naar het hotel. Terug heel vriendelijke mensen langs de kant van de baan. Voor de verandering eens geen stenen naar de wagen zoals in Mauretanië. De kinderen blijven maar vragen achter een cadeau. Als je ze een pen geeft, willen ze er twee...of je computer of je GSM ;-) Fijn om nog eens tussen propere lakens te kunnen slapen en geen blikvoer meer. Vandaag is het een grote ceremonie in het hotel. Voor de verandering weer eens met een uurtje uitgesteld. Als het nog voor de middag gebeurd, mogen we weeral blij zijn. De rest van de dagen gaan we met verschillende teams projecten bezoeken en ook onze wagen overhandigen. De tube met handwasalcohol zal een noodzakelijk kwaad zijn om mee te nemen. Foto's en tekst komen er aan.

Senegal

Gisteren aangekomen in Senegal. Na een moeizame grensovergang, aangekomen in Sint-Louis. Moeizaam, maar vlotter dan de vorige keer. Enkele euro's hier, enkele euro's daar, wat roepen en tieren en we waren de grens over. In een grote groep naar een camping door het centrum van St.-Louis. In het centrum een kleine aanrijding met een lokale man met een 'stootkar'. Hij reed mijn achterlicht stuk en papieren invullen...dat gaat hier zo maar niet. Geld om het te vergoeden ging ook niet, hij had zelfs geen broek aan. Binnen de 2 seconden staat er 50 man rond de wagen en dan weet je dat het tijd is om terug in te stappen en te vertrekken. Vandaag hebben we de mogelijkheid om door te reizen naar Dakar, maar we besluiten om morgen te rijden en te profiteren van een dagje rust, kleren wassen en een auto te laten repareren.

Alles gaat verder goed, zeker na een goede nachtrust. Voor een keertje zonder muggen. De helft van de teamleden zat vorige nacht onder de duizenden muggenbeten. Als we later terug internetverbinding hebben, laten we jullie verder nieuws van ons horen. Greetz Jan en Tanja

We zijn er weer!!

Het heeft even geduurd om nieuws van ons te krijgen, maar we zijn er weer. De reden was dat we gewoon geen verbinding hadden met het internet of gsm-net. Na Zagora zijn we met het kleine groepje doorgereden door de Draa-vallei. Vandaar verder weer even de bergen in en vervolgens op zoek naar een piste die naast de lange kustweg loopt riching de grens. We hebben verschillende malen gevraagd aan de militaire politie of we met hun toestemming de piste mochten nemen vermits deze vrij dicht bij de grens ligt en niet altijd even veilig zou zijn. Na enkele honderen kilometers rondrijden hadden we uiteindelijk een toegang gevonden. We hebben 2 dagen in volledige afzondering gezeten en enkel gereden op kompas of de zon. Dit ging redelijk tot we ongeveer 120km naast ons doel waren. Maar wat is 120km in een zandbak zo groot als heel België?? En wees gerust, het was veilig. Geen schurken of dieven op ons pad tegen gekomen.

Na het zoveelste nachtje in de duinen, weer verder riching de grens. Onderweg kwamen we al andere teams tegen. Teams die met de grote groep op 6 oktober waren vertrokken. 's Avonds kwamen we elkaar tegen op een camping, 200km voor de grens. Het was een leuke samenkomst al hadden die andere teams nog niet veel zand gezien. De volgende dag allemaal de grens over en in kleine groepjes de Sahara in, met gidsen en militaire escorte. Al is het hier vrij rustig en veilig! Vandaag aangekomen op onze laatste stopplaats in Mauritanië.

Vanavond briefing, pizza en klaar maken voor de overgang naar Senegal. Die wordt weer een onderhandeling van vele uren vooraleer we binnen kunnen. Misschien hebben we weer opnieuw bereik en horen jullie verder van ons. Greetz aan iedereen, het gaat ons goed ;-)